Бирюковка ауылында (қазіргі Қостанай облысы Алтынсарин ауданы) дүниеге келген. 1941 жылы Қызыл Армияға шақырылып, Свердлов жаяу әскер училищесіне оқуға жіберілді. 1942 жылдың тамыз, қыркүйек айларында Сталинградта соғысқан (62-Армия, 193-атқыштар дивизиясы, 895-атқыштар полкі, нысанашы). Ауыр жараланады. II дәрежелі Отан соғысы орденімен, “Ерлігі үшін”, “Сталинградты қорғағаны үшін”медальдарымен марапатталған.
И. Ф. Шавваның еңбек қызметі өскелең ұрпақты тәрбиелеуге арналды. 1972 жылдан бастап Лисаков қаласының № 3 орта мектебінің директоры. И. Ф. Шавва қаланың қоғамдық өміріне белсенді қатысты. Еңбек ардагері.
И. Ф. Шавваның естеліктерінен:
“…1942 жылдың 14 қазанында сағат 8-9-да артналет және біздің позицияларымызды бомбалау басталды. Жер сілкінісі сияқты дірілдеді. Мұндай дауыл болды, сондықтан жеке снарядтың немесе бомбаның жарылу дыбысын ажырату мүмкін болмады. Күлдің кесірінен күн көрінбеді. Бұл үш сағатқа дейін созылды. Тағы да фашистердің шабуылы. Трактор зауытының жанында стадион мен үлкен монша ғимараты болды. Біздің мақсатымыз-оны фашистерден арылту. Көшедегі шайқастарда жаудың қайдан және қайда қоныстанғанын анықтау қиын. Кейде олар осылай соғысқан: бір қабатта – біздікі, екінші қабатта – немістер. Сондықтан олар моншада кіреберісті мықтап ұстады. Ұрыс қызған кезде біздің ауыр “КВ” танкіміз футбол алаңының шетіне шығып, тоқтады. Неміс жаяу әскерімен оған қарай бет алды. Бұршақ сияқты автоматшылар одан құлады. Біздің танк атқан жоқ. Фрицы залезли арналған “КВ”, стучали прикладами бойынша люкам. Ешқандай нәтиже. Содан кейін олар кеңестік танкті өздеріне апаруға шешім қабылдады. Бірақ бұл жерде болмады. Қуат “неміс” еді. Екінші танк көмекке келді. Енді олар біздің екеуімізді де сүйреп апарады. Отыз метрлік жолдан өтіп, кеңес танкі өмірге келді, жыртылды және екі фашист өз позицияларына оқ жаудырды. Әлі күнге дейін білмеймін, қандай-бұл сарбаздар тапқырлық, немесе біздің машина жай заглохла. Мұның бәрі болып жатқанда, біздің сайттағы ұрыс уақытша тоқтатылды. Осы сәттерде біздің взвод, лейтенант Мешков жаудың шатасуын пайдаланды. Ол моншаға жетіп, екі баспалдақты гранаталармен лақтыра алды. Жекпе-жектің нәтижесі шешілді, бірақ онда біз командирімізді жоғалтып алдық, тек Оның ғана емес, 35 адамның жетеуі қалды.
Жеңілістен ашуланған фашистер 15-20 танктің қолдауымен СС-ның психикалық шабуылына ұшырады. Олар ұзын бойлы, бойлы, жас мас жігіттер еді. Олар ішке қарай машиналардан тігілді. Біз бірінші шабуылды тойтардық, бірақ жаңасы басталды. Олар өлгендерді басып өтіп, жүрді. Біз оларды осында қойдық. Жекпе-жек үздіксіз өтті. Тіпті түнде тоқтамады. Тамақпен қиын. Картридждерді жеткізумен-олар алтынның салмағына ие болды! Иә, алтын бар! Бұл жерде ешкімге керек емес. Бірақ су одан да қажет болды. Тек ішіп қана қоймай, пулеметтер үшін де. Еділге 2-3 шақырым жүріңіз. Оған барлық тәсілдерді жау атып тастады, сондықтан 3-4 адам кетіп, бір-екеуі қайтып келді. Әр екі-үш күн сайын бізге жаңа толықтырулар келді…»
“Ни шагу назад” “Лисаковская новь” № 10 (1713) 6 ақпан 1985 жыл
