Григорий Константинович Баракин,

Ұлы Отан соғысына қатысушы

1916 жылы Самара губерниясының Бугуруслан уезінің Сергиевск ауылында дүниеге келген. 1931 жылы аудандық “Ленинский клич” газеті баспаханасында баспахана оқушысына оқуға түседі. 1938 жылы Самара облысы Сергиев аудандық әскери комиссариатының Қызыл әскер қатарына шақырылды. Забайкал әскери округіне 15 Кубан кавалериялық дивизиясының 37 эскадрон байланысы бөлімшесінің жүргізушісі, ал соғыс басталысымен 65 атқыштар дивизиясының 630 автобатальонының жүргізушісі болып жіберілді. 1942 жылдан Волхов майданының 259 атқыштар дивизиясының 504 авторотасы бөлімшесінің командирі. 1944 жылдың қыркүйегінен бастап ауруханада емделгеннен кейін – Ленинград майданындағы 77 шаңғы-сапер батальонының жүргізушісі. 1945 жылдың қыркүйегінде сержант атағымен әскерден босатылды.

Марапаттары: III дәрежелі Даңқ ордені, I дәрежелі Отан соғысы ордені, “1941-1945 жылдардағы Ұлы Отан соғысында Германияны жеңгені үшін” медалі, мерейтойлық медальдар.

“Олар Жеңіспен оралды! Они вернулись с Победой! Лисаков, Алтынсарин және Науырзым аудандары”. Қостанай, 2010, С.28-29.

Г. К. Баракиннің естеліктерінен:

“Мен жеті жыл бойы әскери гимнастерканы түсірмедім. Әскерге қызмет етуге кеттім, онда соғыс мені тапты. Ленинград маңындағы Волхов майданында соғысып, үш рет жараландым. Мен үшін соғыс 1944 жылы аяқталды: біздің әскерлер Балтық теңізіне шықты. Бірде мен шайқаста қаза тапқан фашистік сарбаздың қасында гимнастерканың қалтасынан түскен фотосуретті көрдім. Суретте қолында кішкентай баласы бар әдемі әйел түсірілген. Әйел күлімсіреп, әдемі балаға қарап тұрды. Өлтірілген адамның әйелі мен ұлы. Бұл фотосурет әлі есімде. Мен жиі ойлаймын: неміс солдаты неге біздің жерге баруы керек еді? Ол менің халқыма ғана емес азап әкелді. Ол өз отбасын да қорлады. Бізге оның өлімі қажет емес еді, бірақ ұзақ сөздер айтылғандай, “Бізге қылышпен кім келеді, ол қылыштан өледі»…»

“Семь долгих лет” “Лисаковская новь” № 15 (920) 23 ақпан 1977 ж.