Александр Никитич Федоров,
Ұлы Отан соғысына қатысушы.
Қызыл Жұлдыз орденінің кавалері, “Лисаковскрудстрой” тресінің қозғалыс қауіпсіздігі жөніндегі инженері.
А. Н. Федоровтың естеліктерінен:
Мен үшін Курск доғасындағы шайқастың алғашқы күні өмір бойы есте қалды, өйткені бұл менің алғашқы шомылдыру рәсімім болды. 3 шілдеде 257 жаяу әскер полкінің құрамындағы біздің бөлім Прохоровка станциясының жанында әскери позицияларға орналастырылды, содан кейін ол бүкіл әлемге танымал болды. Екі күн (3-4 шілде) әдеттегі жұмыс күндері болды. Біз әскери істерімізбен айналыстық: қару-жарақты тазарттық, траншеяларды орналастырдық, саяси кеңесшілерді тыңдадық. Офицерлер бізге жаудың үлкен шабуылы күтілетінін түсіндірді.
Міне, 5 шілде күні таңертең келді. Зеңбірек зеңбірегі барлық жағынан естілді. Бірақ біздің сайтта бәрі тыныш болды. Таңертеңгі тоғызда біз жау жүк көліктерінің кішкентай бағанасы біздің бағытта қозғалатынын байқадық. Олар бұл туралы зеңбірекшілерге хабарлады, олар оқ жаудырды. Екі жүк көлігі шаңды, қалғандары күрт бұрылып, жүгірді. Міне, жиырма минуттан кейін фашистердің танктері пайда болды. Олар шамамен бір жарым шақырым жерде болды және оларды санау қиын болмады. Жиырма “жолбарыс” өтті.
Қашықтық қысқарды, қорқынышты ұрыс уақыты келді. Менде машинадан басқа алты гранат бар – 2 танкке қарсы, қалғандары жеке құрамға қарсы. Мен қатты шапалақтарды естимін-олар танкке қарсы мылтықтардың есебін бастады. “Жолбарыстар” бұған назар аудармай, біздің траншеяларымызға қарай жүгіреді. Солардың бірі менен отыз метр қашықтықта. Мен күрт көтерілемін, гранатаны металлға лақтырамын. Траншеяда отыра отырып, мен оның жарылысын естимін, бірақ бірнеше минуттан кейін қорқынышты дауыл пайда болды. Мен фашистті гранатамен ренжітпегенім анық, ол зиянсыз қалды және қазір менімен бөлісуге тырысуда. Төңкерістегі шынжыр табандар траншеяның қабырғаларын қиратады, дем алу қиын болды. Бақытымызға орай, топырақ қатты, тасты болып шықты … Тірі, мен бұл өзгерістен бір сөзбен шықтым. Ал жолдастар мені өлді деп санады…»
“Бірінші жекпе-жек ” “Лисаковская новь” газеті № 15 (715) 21 ақпан 1975 жыл
Новый ракурс о Великой Отечественной войне
Глазами дочери ветерана….
Я никогда не говорила о войне…
Публично – нет, нет – по душам, нет – вне…
Не потому, что нет до темы дела, –
Война на день, – оставить не хотела.
Семья несла тяжелый этот Крест
Всегда, во всем и близко и окрест….
Без рук, оставив молодого человека,
Его лишила радости от Века
Обыденно, уж если так сказать,
Жену, детей, – не может, он обнять…
И много… всем доступного – не может
Жена,”В горе и радости” поможет
С ним вместе в эти тяготы входя,
И подставляла руки, и страдала,
Стремясь осилить то, – где сил не стало!
Все – за него, вместо него и с ним
Не мыслимое сделать допустимым,
В беде, дыша дыханием единым,
Чтоб и теперь не стал он победим…
Шли годы, а война не уходила, –
Она навечно кровью наследила!
Победы были радости свои…
Нет цели, говорить здесь только плохо, –
Лишь тот, кто не болел, тот и не охал…
Я говорю о ней все, о войне.
Которая всегда!!! Живет во мне…
Кто думает, что время все залечит –
Не прав, она всю Душу искалечит, –
Потом уйдет…и, эхо отзвенит,
И тихо станет, – жизнь опять хлопочет:
Украсить все цветами, сенью почек
Собою пестрой обновить свой сад,
Кто жив остался, тот и будет рад…
Да…счастлив тот, кто здесь,
В живых остался, при этом же
С войною не расстался
И до конца дней, будет так всегда, –
Она не отпускает никогда!!!
Идет в атаку ту он каждый раз,
Не открывая сном сомкнутых глаз…
И будит семью стон, и ноют раны,
Гудят войны ушедшей ураганы…
Стихает отшумевшая гроза,
Но…не прошла война! И не забылась…
И боль осталась, только притупилась…
И я войну всегда так ярко вижу,
Как яростно ее я ненавижу!!!
Она всегда здесь, рядом, за спиной,-
И я, с отцом, иду в тот жуткий бой!!!
И раньше, и теперь, и каждый раз,
Хоть после…той войны…
Я – ро-ди-лась…
27.04.2018
Зоя Сатирова, белгілі Лисаков ақын, Ұлы Отан соғысына қатысушы А.Н. Федоровтың қызы, 1 топ мүгедегі, Қызыл Жұлдыз орденінің кавалері.
