СОҒЫСТАҒЫ ҚАСЫҚ МЫЛТЫҚТАН МАҢЫЗДЫРАҚ

В вещмешке солдата ветер свищет,
Ложке там не место! Так и быть,
Сунул ложку я за голенище,
Что бы ей теплее было жить.
Ложка на войне важней винтовки.
Можно и руками воевать!
А без ложки, из котла перловку,
Разве что ладошкой доставать?
Сколько раз, поев солдатской каши,
Ложку я с любовью обтирал.
Мыл её, с песочком чистил даже,
И опять на место убирал.
Гимнастерка велика немножко,
И тяжел на шее автомат.
Но лежит за голенищем ложка,
Ведь солдат без ложки – не солдат!
На войне бывает, погибают.
И жетона нету, ну, и пусть!
Пусть меня по ложке опознают.
Все равно на родину вернусь!

Майдан тілшісі ретінде соғысқа қатысқан кеңестік ақын-сатирик Сергей Швецов

Ардагерлер туралы естеліктерге сәйкес, қару-жарақтан басқа (және кейбір жағдайларда олардан бұрын да) соғыста үш нәрсе бағаланды: сапер күрек, қасық және қазанша.

Қасықтың мөлшері мен қазаншаның құрылымына біріншісі екіншісінің ішіне салынған, бұл киім-кешек қапшығындағы орынды үнемдеуге мүмкіндік береді және ас құралдарын жоғалтудан сақтайды. Бірақ қазаншада қасықтарды сирек тасыған тек өте жас сарбаздар болмаса: олар шеруде немесе жай жүрген кезде қатты тарсыл естілген, бұны бүкіл округ әскерлердің қозғалысы туралы білетін болған.Сондықтан қасық әдетте төменгі аяғының артында салынған- сондықтан да ол әрдайым қол астында болды және шайқаста да, жорықтада оралғы болған жоқ.

Таңбалауыштың орнына қасық

Сарбаздардың арасында «жерлеу парағын» толтыру жаман ырым болған – жақын шайқаста өлімге уәде беретін жаман белгі деген сенім болды. Сондықтан, ақпарат қасықтарға жиі соғылды. Лисаков Жоғарғы Тобыл тарих және мәдениет мұражайында сақталған солдат қасығында ешқандай жазба жоқ. Қасықтың өзі патинамен жабылған. Сызаттар мен ойықтар бар. Ол туралы біз білетін жалғыз нәрсе – оны Лисаков мұражайына, басқа да бірқатар заттар сияқты, 2000 жылдың мамыр айында Л. И.  Кузнецова – Федорова атындағы ЛТК мұражайының директоры тапсырды.