Иван Гаврилович Осадчий,

Ұлы Отан соғысына қатысушы.

Курск облысы Глушковский ауданы Званныйда дүниеге келген. Майданға 1943 жылдың мамыр айында шақырылды, НКВД – ның 12 атқыштар полкінде атқыш, кейін – атқыштар бөлімшесінің командирі, әскери атағы – сержант. Белоруссияны азат етуге қатысты, соғыс аяқталғаннан кейін 1950 жылға дейін Украина аумағында НКВД бөлімшелерінің құрамында болды. ІІ дәрежелі Отан соғысы орденімен марапатталған. Жұмыстан босатылғаннан кейін отбасымен Тобыл станциясына тың жерлерді игеруге келді, жүргізуші болып жұмыс істеді. 1980-ші жылдары отбасы Лисаковскіге көшті.

Материал Жеңістің 70 жылдығына арналған “Жеңіс шежіресі” көрмесін дайындау барысында жиналды (2015).

И. Г. Осадчийдің естеліктерінен:

“…1943 жыл болды. Мені 9 мамырда әскерге шақырып, Сталинградқа жіберді. Красноармейск қаласында оқығаннан кейін мен Тулаға қызметке түстім. Мұнда біз шайқастарда қатайдық.

Орёл босатылғаннан кейін бізді қатаң құпиямен Грозный қаласына жіберді. Бұл жерге келгенде біз шешен-ингуштарды шығарамыз деп түсіндірді. Міне, сарбаздар үшін осындай міндет. Тәртіп орнағаннан кейін бізді Беларуссияға жіберді. Пинсктің астында орман алқаптарында және батпақтардағы ұрлап отырған ірі топтарға немістер, власовтар. Олар бейбіт тұрғындарды мазақ етті, тонады, өлтірді, зорлады, үйлерді өртеді. Біздің міндетіміз айқын болды: жауды табу және залалсыздандыру. Взвод командирі бастаған он жеті жауынгер барлауға шықты. Клетная ауылына жету үшін жиырма шақырым жол жүру керек болды. Межелі жерге жеткенде командир барлығына демалуға баруды бұйырды. Семененкоға орманды бақылауға бұйрық берілді. Кенеттен барлық жағынан оқ атылды. Семененко екі аяғында жарақат алды, сондықтан ол бақылау пунктінен ауылға жете алмады.

Атысты естіген командир бәріне ұрысқа дайындалуды бұйырды. Екі жағынан да күшті атыс басталды. Кенет картридждерді дискіге толтырған сарбаз: “Командир өлтірілді!». Сол жерде ол пулеметті ұстап алып, немістер мен власовтар атқан бұтаға тігуді бастады.

Біз жаудың шабуылына тойтарыс бердік, бірақ күштер жау жағында болды. Немістер болды біз өмір сүретін. Соколовка ауылынан көмек келді. Көптеген немістер мен власовтар қайтыс болды, қалғандары тұтқынға алынды. Ал орманда жүгіргендер содан кейін ұсталды.

Біз үшін күрес сәтті өтті. Тек командир мен сарбаз Семененко ауыл зиратына жерленді. Содан кейін бізді Батыс Украинаға жіберді. Львов және Тернополь облыстарында бандерлердің үлкен топтары жазаланды. Сол табылмайтын, жойып отыратын. Тұтқынға түскендерге еркіндік берілді. Біздің көптеген жауынгерлеріміз Украинада жатыр. Барлық балалар жас, үйленбеген. Бірақ бәріміз жеңіске жеттік.

Осылайша мен 1949 жылға дейін арандадым. 1950 жылдың аяғында Закарпатияда әскери қызметін аяқтады”.

“Лисаковская новь” газеті № 20 15 наурыз 1995 ж.